مسجد حمزه سیدالشهداء-کوی شهیدمدرس

شهادت امام حسن عسگری تسلیت باد وآغاز امامت حضرت ولی عصر(عج) به تمام منتظرانش مبارک بادامام حسن عسگری (ع) می فرمایند:

ای شیعیان به گونه ای رفتار کنید که مایه سرافرازی ما باشید نه مایه سر افکندگی مان باشید.

امروزه جامعه ما بعنوان جامعه ای کاملا شیعه  شناخته میشود در صورتی که دارای تناقضات بسیار گسترده ای در روابط خود با همدیگر وجهان خارج دارد آمار بالای طلاق ،همسرآزاری ،خشونت وبسیاری دیگر از انحرافات و چالش های کلان اجتماعی  ما را دربرابر این حدیث امام شهید بسیار شرمسار میکند واین قضاوت وبه خود آمدن هایمان را به عهده خود شما مخاطب عزیز میگذارم .

اینک چهل روز است که مرثیه هارا در کوچه هاى و هیات زمزمه کردیم  وشاهد آن در ودیوارهای شهر است
چهل شب است که بر نیزه شدن آفتاب  وستارگان میگذر
از کربلا تا شام، حکایت سرهاىست که بر نیزه قرآن می خوانند
من از خونابه و خنجر مى گویم من از خرابه های شام می گویم از هق هق های رقیه خاتون و از پریشانی های عمه سادات می گویم؛ از شعله هاى به دامن نشسته و فریادهاى بى یاورى وبی پناه در نبود علمدار کربلا

امروز، اربعین ثارالله است. نگاه کن چگونه ذرات فلک، بر آسمان روضه مى خوانند؛ چگونه ابرها، فشرده فراقى عظیم، پهنه زمین را مى بارند!

رفته اید و پس از شما، جاده ها، اسیر زمستانى همیشگى اند. پرواز ناگهان شما آتشى است که هرگز فرو نمى نشیند.ومصداق حدیث نبوی است که فرمود:شهادت فرزندم حسین حرارتی در دلهای مومنان ایجاد میکند کهع هرگز خاموش نمی شود
زخم عاشورا همیشه تازه است است  واین را در سوریه میتوان دید است
پاییز را دیده اى، چگونه نوباوگان تابستان را به زمین مى ریزد و سر و روى جهان را به زردى مى نشاند؟! اکنون دیرى است که پروانه هاى هاشمى مان را شعله هایى یزیدى، بر تپه هاى خاکستر فرو ریخته اند.
دیرى است که گیسوان کودکى رقیه را بادهاى یغماگر، با خویش برده اند. واکنون در زمانه ما نیازمند یاوری است همچون علمدار وبا اذن صاحب علم همه می گویم :کلنا عباسک یا زینب
زمین، پاییزش را از یاد مى برد، اما زخم عمیق عاشورا را هرگز.
سال ها مى گذرد و ما همچنان سوگ کبوترانى آزاده را بر سینه مى کوبیم وهمه می گویم لبیک یا حسین...

مردم دزفول هرساله به یاد کاروان اسرای حسینی از حرم مطهر حضرت سبزقبا به سمت بقعه محمد بن جعفر را با پای پیاده به صورت هیات عزاداری بر سر وسینه می زنندوهمه می گویند یا حسین(ع)...

در تاریخ اسلام دو حادثه بسیار مهمّ و بزرگ اتفاق افتاده است که از یکی رسالت و از دیگری امامت به وجود آمده است. نخستین حادثه، نزول وحی بود که رسالت پیامبر گرامی اسلام(ص) را در برداشت و دومین حادثه نیز در هیجدهم ذیحجه سال دهم هجرت در مسیر بازگشت پیامبر گرامی اسلام از مراسم حجة الوداع اتفاق افتاد.

در این روز بزرگ، رسول گرامی اسلام(ص) به امر الهی در مسیر بازگشت از مراسم حج، در محلی به نام غدیر خم حضرت علی علیه السلام، را به عنوان وصی و جانشین بعد از خود به همگان معرفی نمودند. در حقیقت انتصاب حضرت علی(ع) به امامت در واقعه غدیر خم، ادامه رسالت مهم پیامبر گرامی اسلام بود. بنابراین روز غدیر و انتصاب امیرالمومنین(ع) به امامت به اندازه روز بعثت و رسالت نبی گرامی اسلام(ص) دارای اهمیت می باشد.

نقل شده است که امام حسن علیه السلام روز عید غدیر در کوفه مهمانی بزرگی برپا می داشتند. امام علی علیه السلام با فرزندان و گروهی از پیروانش بعد از نماز برای شرکت در مجلس به منزل امام حسن علیه السلام می رفتند. و پس از اتمام مهمانی امام حسن علیه السلام هدایایی به مردم اعطا می فرمود. لذا این حرکت امام حسن علیه السلام موجب شد مردم به روز عید غدیر عادت کنند.
 
پس شایسته است که به پاس قدردانی از این نعمت عظیم الهی و عرض ادب به ساحت مقدس امیرالمؤمنین علی علیه السلام، عید سعید غدیر را در خانواده و اجتماع باشکوه فراوان برگزار نماییم و از برکات معنوی این روز عزیز بهره مند شویم. آنچه در این مختصر تقدیم می گردد آدابی است که بزرگان دین به منظور گرامی داشت این روز عزیز تعلیم فرموده اند:
 
اعمال و آداب روز عید غدیر
 در بیان ائمه علیهم السلام برای این روز بزرگ اعمالی وارد شده است که در ادامه به برخی از آنها اشاره می شود: